Lwy Nemejskie: Trzy tygodnie z Tygrysem. Sport i żegluga

Przez trzy tygodnie lipca było może pięć dni słonecznych z prawdziwego zdarzenia. Takiego meksykańskiego. I z siedem wietrznych. I 10 deszczowych. Nie bardzo meksykańskich.

Ale przez cały ten czas w moim sercu rozciągały się złocone słońcem - niech będzie, meksykańskiej mocy - plaże i zatoki, albowiem miałem przy sobie swego syna.

Trzy tygodnie.

Ktoś gdzieś Tam, z tych Naczelnych Sterujących, albo się spoił grogiem, albo się zwyczajnie w zaspaniu potknął.

Dość powiedzieć, że ruchem jakimś niewątpliwie omyłkowym oparł się o dźwignię Zmiany Losu i stało się. Nie mieszkam już z własnym synem. Duży Tygrys i Mały Tygrys znalazły się na różnych sawannach. Skoro już tak wyszło, to jedna rzecz jest poza wątpliwością. Otóż każda minuta spędzona razem, nawet najzwyczajniej zwyczajna, jest niezwyczajnie delektowana.

I wcale nie musi to być minuta spędzona w Maroku czy na Pierścieniach Saturna. Tak to już jest.

Albowiem nie trzeba cudów zewnętrznych, by czerpać te wewnętrzne. Najzupełniej nie.

Zresztą... kto powiedział, że siedząc w fotelu czy wannie, nie można przedzierać się przez gąszcz amazoński?

Albo żeglować. I to daleko. Jak widzicie na poniższym zdjęciu, sprawa całkiem poważna. Konkretna, bo dwuokrętowa flota, wyruszyła na Islandię przez Wyspy Popękane, i dalej, przez Wyspę Jaguarów, by szukać skarbu w wulkanie. Co prawda na Islandii czekał na nas wrogo nastawiony hufiec Rudolfa Mrocznobrodego, ale co tam... Wszak my byliśmy piratami. I nawet tarantulę mieliśmy w szeregach.

Pluszową, co niczego jej nie ujmowało. ;)

W zbiornikach na rufie zmagazynowana była, naturalnie, żywność długoterminowa w rodzaju arachidów. Oraz krótkoterminowa: surówka z białej kapusty. Frapuje mnie widok tej piłki na pokładzie towarzysza, kapitana Jacobsa, dawniej dowódcy Czerwonych Kurtek w służbie królowej Anglii, w owej zaś chwili pirata (co w końcu jest większą frajdą). Nie przypominam sobie jej spożytkowania. Być może kapitan Jacobs zabrał w niebezpieczny rejs kulę armatnią. Ale raczej do takiego olimpijskiego pchnięcia kulą [w podchodzącego wroga], bo dział nie posiadaliśmy.

Mój syn uwielbia ten taras, a i dla mnie jest on bardzo ważny. I dla naszych kotów. :) Dziwne się to może Wam wyda, ale radość mnie rozpiera, gdy widzę moje koty skradające się po gałęziach drzewa lub gimnastykujące się na patio. Wiem, że mają ode mnie i dom, i małą prerię - i bardzo mnie to cieszy.

Na taras wychodzę, by potrenować, nabrać powietrza pachnącego drzewami albo spojrzeć w słońce. Czasami, by zrobić to ostatnie, wskakuję na murek i ku wyraźnej aprobacie kotów wkraczam na dach sąsiedniego budynku.
Na dachu tym, w ciepły dzień, medytowaliśmy sobie z Małym Tygrysem wygodnie ułożeni na kołdrze i było to naprawdę nieomal tak urocze, jak taki spacer po Pierścieniach Saturna.

Irlandia jest mistycznym krajem, co często wypływa w różnych sferach. Na przykład w sferze aury. Bo weźmy takie święto, jak Dzień Dziedzictwa. W poprzedzające je dni pogoda może być - i była - bardzo niespacerowa, przy czym NAPRAWDĘ normą jest, że dwadzieścia razy dziennie zmienia się mocno. I to mgnieniu oka. Wychodzisz z domu w kurtce, bo wiatr szarpie gałęziami? Okej, nie zdziw się jednak, jeśli za dziesięć minut ją ściągniesz, bo nagle odczujesz sudański nieomal skwar, kiedy tylko wyjdzie słońce.

A za kolejny kwadrans przyda się parasol - wszak grad to tak zwyczajny widok dla przechodnia. Zwyczajny na niego atak.

Prawdziwie frapują mnie znaczne skoki temperatury [w krótkich odstępach czasu], którymi steruje tylko gra miedzy słońcem, a chmurami.

Wracając zatem do pogodowej mistyki... W dni poprzedzające Dzień Dziedzictwa pogoda była bardzo niespacerowa i nie za bardzo też zresztą "kramowa". Po świecie też taką się stała, i to natychmiast. A w samo to święto?

Otóż było i kramowo, i spacerowo. Co prawda gra miedzy słońcem i chmurami wciąż się toczyła, dlatego widzicie nas w bluzach. Ale świętować się dało.

Samo święto jest chyba największą atrakcją małej, dwunastotysięcznej Balliny. Po ulicach przechadzają się ludzie w ubiorach z XIX wieku, kowboje, Indianie i niespecjalnie identyfikowalni dziwacy, zaś kramy oferują domowe wypieki, drewniane zabawki i ogólny nawał bibelotów wszelkich. Ale nie kupowaliśmy ich "na worki". Radośnie skoncentrowaliśmy się na wyżerce.

Aczkolwiek w konkursie siłowym na uderzenie młotem wygraliśmy irlandzką rękawicę bokserską. Ma hobbitowy rozmiar, ale satysfakcji to nie umniejsza. :)

Nigdy nie zmuszałem syna do sportu, natomiast rozsiewałem "kiełki zachęcające". Zmuszanie maluchów do gimnastyki, gry w curling czy do rzutu młotem a la berserk mija się z celem. Nie tylko dlatego, że nikt terroru uprawianego na swojej osobie nie lubi, pacholęta tym bardziej nie. Ale po pierwsze: dzieci mają własny, pięknie a czysto intuicyjny program rozwoju ducha i ciała, co należy z wyczuciem podpierać programem rodzicielskim. Po drugie: kwestią czasu jest tylko, gdy mały Tygrys, Leopard czy inny Mumakil zacznie z własnej, radosnej woli uprawiać sporty ojca swego.

Miłość do futbolu wykwitła u Kuby Tygrysa mniej więcej w tym wieku, w którym i u mnie się ona objawiła. Tu bezpośrednim zapalnikiem okazało się naturalnie Euro. W ciągu tych trzech tygodni, w piłkę graliśmy nieomal każdego dnia (sami lub z towarzystwem). Przy czym zazwyczaj na tarasie rozgrywane były partyjki dzienne, a przed lub po kolacji konkretne euro-mecze na dużym boisku, które pod tym tarasem się rozciąga.

Nie pamiętam już, za co mój kamrat Dariusz otrzymał tę czerwoną kartkę. Być może był to tylko neutralny test kartek w drodze na boisko. Muszę zachrumkać jak takie bardzo ukontentowane prosię w kwestii lokalizacji. Albowiem wszędzie mam blisko. Wiśniowe drzwi po prawej stronie wiodą do naszej klatki schodowej. Zaś widoczny tu lokal to sklep polski. Dystans między tymi drzwiami o tramwaj się nie prosi.

Obok jest warzywniak, "chemia", apteka, po drugiej stronie ulicy Tesco... Gdy zabraknie śmietanki do kawy, nie kłopoczę się nawet wymianą klapków na buty. Wracam z towarem nim dzbanek wcześniej wstawiony zagotuje wodę. No wygodnie, a jak.

A boisko? Ano z drugiej strony apartamentowca. Dobre dwie minuty marszu. Mordęga. ;)

Co do apartamentowca. Tu, w Irlandii, nie oznacza to niczego luksusowego. Po prostu jakiś odpowiednik polskiego bloku.

Fakt, że jednak wyraźnie lepszy odpowiednik.

Dzięki Kubie nareszcie się zaktywizowałem. Przybył w krytycznym już momencie, w którym moje ciało nabierało z bezczynności druidowej urody i wrastało w krzesło. Myślę, że oderwałem je w ostatniej chwili.

A skoro już oderwałem, to rozruszałem tak, by czuło, że ma mięśnie i kości.

Dziecko, ten cudowny generator energii, to fantastyczny rozrusznik [serca, umysłu i mięśni wszelkich] dla dorosłych, którzy zbyt szybko stają się druidami... Jak słyszałem, niektóre afrykańskie narody kształtują wyśmienitych biegaczy dzięki zwyczajowi biegania za antylopami i innymi płochliwymi zwierzętami. No cóż, niegłupie. Ale myślę, że nam, Europejczykom, naprawdę wystarczy gonić za dziećmi. :)

http://www.youtube.com/watch?v=d_LHEE2bfLE

A co po zaciętym meczu (zazwyczaj wieńczonym karnymi)? Ano kąpiel, jasna rzecz.

Hm, byłem przekonany, że z piany zrodziła się nam (no, przynajmniej Grekom) Afrodyta. A tymczasem wypienił się na świat nie kto inny, jak Święty Mikołaj.

Coś szybko w tym roku. ;)

A ten mały na bocianim gnieździe to ja. To znaczy: ja tym małym operuję. Z kolei kapitanem jest niejaki Jacobs. Tak, znowu jakiś dezerter z Czerwonych Kurtek. ;)

Po kąpieli (i kolacji, i kolejnej odsłonie naszego ulubionego Scooby-Doo, i po czytaniu bajek polskich i angielskich) coś nie mniej znaczącego dla formy jak sam trening. Sen.

Ano tak. Tyle już pisałem o kotach. Koty w domu są i to dwa. A dokładniej: prawdziwe kocie księżniczki. Tu widzimy tę dumniejszą z nich, Słodką (imię wymyślił Kuba). Duma Słodkiej zaczęła się objawiać po tym, gdy w domowe progi zawitała druga kotka, Lilka. Ach, te kobiety. ;)

Śpiący w przytuleniu chłopiec z kotem. Zaprawdę widok kojący serce i ciepło weń wtłaczający. Czyż nie?

Są takie sporty, do których dzieciąt brać się nie powinno. Król Leonidas i jego nauczyciele WF-u pewnie zmarszczyliby brwi, a może nawet ręce z włóczniami wznieśliby na te słowa, ale do sztang i worków trzeba dorosnąć. Jeśli jednak od czasu do czasu Mały Tygrys potowarzyszy Dużemu w takimże dojo, to nic się nie stanie i Zeus nie zagrzmi. W końcu kilka łupnięć w worek dla zaspokojenia chłopięcej ciekawości to rzecz w pełni naturalna.

Ostatecznie to jeszcze nie pankration... ;)

Mały Tygrys robi groźną minę, pamiętajmy jednak, że to ten sam chłopiec, który ratuje osy tonące w basenie. :)

A skoro już jesteśmy przy basenie... Co prawda krytym. [Uwaga: Tygrysy w agresywnych czerwonych czepcach!!!]

Mój Tygrys uwielbia wodę. Konfrontacja z głębinami to jedna z wielu sfer, w których mój syn mnie przebija. I to na wylot! Co nie bez kozery mówię. Ja w jego wieku miałem polot mumii i śmiałość giętkozęba wielopłetwego. Nauczyłem się pływać w wieku, hm... co tu ukrywać, 13 lat. A pierwszy skok na główkę odważyłem się wykonać w drugiej klasie liceum. Ano. Taki ze mnie Ichtiander lichy był.

Tymczasem Kuba jest w wodzie prawdziwym rekinem tygrysim. Widoczny na zdjęciu sprzęt wspierający zazwyczaj towarzyszy mu w pierwszych chwilach. Potem mój chwat stopniowo odłącza elementy ekwipunku, jakby rakietą był, co się redukuje w kosmosie. ;)

Co więcej, i to już do reszty dowodzi tygrysiego charakteru Kuby (którego ja nie miałem, może raczej okapi-charakter), w pewnym momencie jestem zwyczajnie przeganiany. Że niby za blisko pływam. Jakbym nie wierzył w jego siły czy co tam.

No cóż, w tym jednym przypadku mam ten charakter rekina. Krążę wokół smyka mego i czuwam.

A przede wszystkim z dumy pęcznieję.

Co akurat ciało zanurzone w cieczy wspiera. ;)

Wróćmy jednak do tego futbolu, który przez owe trzy tygodnie był naszym sportem numer 1.

Jak już pisałem wyżej, dzienne gry toczyły się na patio. Drużyny formowały się nie tylko z Tygrysów, ale i z różnych zawodników najemnych.

Najbardziej uroczym najemnikiem okazała się sześcioletnia Wiktoria. I znów powtórzę to, co kiedyś pisałem... Marnie musi być z nami, dorosłymi humanoidami, skoro bez końca frapuje nas polot, bystrość, żelaznoprosta logiczność - no i sprawność! - dzieci. Wiktoria waliła z pierwszej piłki potężniej od chłopaków!

Ano.

I wolejem się popisała.

Ano.

Cud-dziewczyna!

Czego nie przegapił Mały Tygrys...

...i się troszkę zadurzył. :))

Miłość wakacyjna to jest to!

Ale o tym jeszcze napiszę w kolejnych częściach wakacyjnego raportu.

Zmierzając do końca części pierwszej, zadajmy sobie znów kultowe już pytanie...

Czy gra w szachy to jest sport?

Moim zdaniem nie. :D Ale owa gra królewska jest fantastyczną sprawą (co mówię bez wahania, mimo że gram równie bystro co wojennie poturbowany hob-goblin) i Kuba już ją polubił. Zresztą wygrywa z ojcem. Ciągle likwiduje mu Królową. Ech... :/

A czy dostrzegacie ów uroczy pionek rezerwowy? Wszędzie ci najemnicy... ;)

I tym sportowo-niesportowym akcentem zamykam część pierwszą raportu z Trzech tygodni z Tygrysem.

A już w następnym odcinku, zatytułowanym Babysitting, czeka Was prawdziwy dreszczowiec.

W rzeczy samej był to mój dreszczowiec. Okazało się bowiem, że mnie, zredukowanemu ojcowi z osobowością okapi, przypadł babysitting z trojgiem żywiołowych dzieciąt...

Ba! I tymże dzieciątkom też dreszczowiec był pisany! W progi domu przybyły dwa przerażające potwory...